પન્ના નાયક November 2nd, 2009
પ્રાતઃસ્મરણીય શ્લોકો બોલતાં બોલતાં
ચ્હાનું પાણી મૂકું છું,
ઉઘડતી ઉષાના રંગો મમળાવતાં મમળાવતાં
કાવ્યો દોરું છું,
ડેફોડિલ્સ અને ચેરી બ્લોસમ્સના રૂપરંગને
આંખોમાં આંજતાં આંજતાં
બગીચામાં વિહરું છું,
પ્રિયજનના ફોનની ઘંટડી ઝીલતાં ઝીલતાં
રણકતા અવાજને પંપાળું છું..
કદાચ
આ-બધું-નહીં-કરી-શકું
આવતી કાલે…
—
પન્ના નાયક October 14th, 2009
ધરતીમાં ઊંડાં ફેલાયેલાં મૂળિયાંવાળો
ઘરઆંગણે વાવેલો
જાપાનીઝ મેપલ છોડ
ખાસ્સું વધીને
ઊંચું વૃક્ષ થવા માંડયો છે.
હવે એ
દર ઉનાળે
રતુંબડાં પાંદડાં ફરકાવતો
લળી લળીને
પવન સાથે વાતો કરતો
ખડખડ હસતો હોય છે.
એને
ક્યારેક
જાપાન યાદ આવતું હશે ખરું?
—
પન્ના નાયક September 28th, 2009
ગાડીના કાચ પર ઝીણા ઝીણા પડે છાંટા.
વરસાદની પાતળી ધારા વીંધી
રેડિયોના એરિયલ પર
આવીને બેસી ગયું એક પતંગિયું.
મેં એને જોયા જ કર્યું
અને
એની સ્મૃતિને લઇ
ગાડી હાંકી મેં ઘર તરફ.
એરિયલ ટોચ પર
બેઠેલું પતંગિયું એ જ તે
મારા ટેબલ પરનો પત્ર.
…
એના રંગ રમે છે મારી આંખોમાં…
—–
પન્ના નાયક September 23rd, 2009
મારી કવિતામાં
પન્નાને શોધતા
હે વાચકો!
ઘુઘવાટા કરતાં એનાં કાવ્યોમાં
તો મળશે
છૂટાંછવાયાં મોજાં જેવી
માત્ર
ટાંચણપોથી.
જીવનની બધી વાત
કવિતા
નથી કહી શકતી.
—
પન્ના નાયક September 21st, 2009
૧.
સળગી ત્યારથી
ઓલવાવાનું નજીક છે-ના વિચારમાં
સતત કમ્પ્યા કરતી
મીણબત્તી..
—
૨.
સળગતી મીણબત્તીને
સ્થિર કરવા મથતો
ખુલ્લી બારીમાંથી
સૂસવતો પવન..
પન્ના નાયક September 17th, 2009
હાથ તો હું લંબાવી શકું
પણ
તમે તો મુઠ્ઠી વાળીને બેઠા છો.
તમારી બંધ મુઠ્ઠીમાં શું છે
એ હું નથી જાણતી
પણ
મારી ખુલ્લી હથેળીમાં
હજીયે પંખીઓના
તાજા ટહુકાઓ છે
ખીલેલાં ગુલાબ જેવા.
તમે ઝીણવટથી જોશો તો
મારી હથેળીમાં
તમારે માટે
જતનપૂર્વક સાચવી રાખેલી
ચંદ્રલેખાય
એવી ને એવી મોજુદ છે.
તમારી મુઠ્ઠીમાં
જે હોય તે
મને એની કોઈ તમા નથી.
હું તો હાથ લંબાવી શકું
પણ શું કરું?
તમે જ મુઠ્ઠી વાળીને બેઠા છો.
તમે જ..
તમે જ..
—
શીર્ષક નિરંજન ભગતના કાવ્યમાંથી
પન્ના નાયક August 25th, 2009
આપણે
આટલાં નજીક
છતાંય
જિંદગીભર
એકબીજાને જોયા કર્યા છે એ રીતે
જાણે
હું સ્ટેશન પર
ને
તું
પસાર થતી ટ્રેનનો મુસાફર..
—
પન્ના નાયક July 8th, 2009
ફરી ફરી
દીવાનખાનાનું ફર્નીચર ખસેડવાનું,
વસ્તુનું મન પૂછી પૂછી
ગોઠવણી કરવાનું,
સોફા અને લેમ્પને નવું સ્થાન આપવાનું,
બારીના પડદા બદલી કાઢવાનું,
નવી કાર્પેટ નંખાવવાનું –
આ બધું
અને
એ નિર્જીવ વસ્તુઓમાં
કેન્દ્ર શોધવાનું,
મારી જાતને ગોઠવવાનું, ગોઠવાવાનું
હવે
મેં છોડી દીધું છે.
દીવાનખાનું
જેમ છે એ જ બરાબર છે.
આ
છોડી દેવાની પ્રક્રિયા
જે છે તેનો સ્વીકાર કરવાની મનઃસ્થિતિ
એ
પરિપક્વતા હશે
કે
વૃદ્ધાવસ્થા?
—
પન્ના નાયક July 8th, 2009
આ કાવ્યની ભીનાશ
જો તમને સ્પર્શે
તો માનજો
કે
લખતાં પહેલાં જ
ફૂલછોડને પાણી પાયું હતું
અને
હાથ ભીનો થયો હતો..
પન્ના નાયક June 24th, 2009
મનુષ્ય એકાકી ન હોય તો
એવું બને ખરું
કે
પતંગિયાં વધારે રંગીન લાગે
ઘાસ વધારે લીલું લાગે
ને
વરસાદ વધારે ભીનો લાગે, વહાલો લાગે?
—
—